REPORTAGE: Vluchtelingenkamp Duinkerke

Tekst: Charlotte van den Broeke
Audio/Foto’s: Marissa Blom
Video: Nina Janssen

De modder staat tot aan je knieën, het hagelt en het is koud. Rechts staan mooie woonhuizen maar als je een hoek van negentig graden maakt, zie je honderden kleine tenten staan. Het vuil ligt op de grond en in de verte staat er een kinderwagen. De situatie in Duinkerke is buitengewoon slecht. Duizenden vluchtelingen kunnen geen kant op en verkeren in een uitzichtloze situatie.

‘Keep Believing’ staat er op een elektriciteitkast geschreven, dicht bij de hoofdingang. Er staan allemaal dikke takken om het kamp heen wat er voor zorgt dat het afgesloten lijkt. Voor je het weet staan er mensen om je heen die een praatje willen maken. Er verschijnt een glimlach op het gezicht van een Koerdische man. ”Kom mee”, zegt hij in het Engels. ”Ik heb een tentje, jullie mogen wel komen kijken.” Bij iedere stap naar zijn ‘huis’ vliegt de modder de lucht in. Voor de ingang van zijn tent staan vieze laarzen die verzopen zijn onder de modder. Eenmaal binnen is het warm. Een mini kacheltje zorgt voor warmte. Overal liggen dekens en vier jongens zitten in de tent. Iedereen zegt vriendelijk gedag. De jongen, die niet vermeld wil worden, begint te praten over zijn reis naar Frankrijk, maar dit is niet waar hij wil blijven. Hij wil naar Engeland, net als vele anderen in het kamp. Het is volgens hen makkelijk om in Engeland een leven op te bouwen.

Het leven daar

Als je eenmaal via de hoofdingang naar binnen komt zie je in het begin een informatie tent. Voor de rest zie je puin en tenten. Ergens in de verte staat er muziek aan. Het geluid komt van een kleine caravan waar eten te halen is. Er staat een kleine rij van vluchtelingen die voedsel gaan halen. Maar dit is niet de enige rij die er staat. Aan de andere kant staat er een menigte bij een oplaadpunt. ”Hier kunnen ze hun telefoons opladen”, zegt een man die daar bij staat. Daarnaast staat er een tafel met allemaal sigaretten. Daar kan geruild- of voor weinig geld betaald worden voor sigaretten. Je verwacht dat er een oudere man achter zou zitten, maar dit is niet het geval. Een jongen, die niet ouder uitziet als een jaar of vijftien, zit met zijn armen over elkaar geld te verzamelen.

Naar Engeland

“Mijn tranen zijn inmiddels opgedroogd.”

Dan begint het te hagelen. In de verte staat er in een elkaar getimmerde hut waar vuur vandaan komt. Een groep mannen zit met elkaar te praten. Ook zij willen naar Engeland. Beshwar Hassan heeft een plekje ingenomen achter het vuur. Hij heeft als vertaler voor het Amerikaanse leger gewerkt. Hij krijgt tranen in zijn ogen door het vuur. ”Ik moet niet huilen omdat ik emotioneel ben. Mijn tranen zijn inmiddels opgedroogd. Deze situatie is verschrikkelijk. Dit wens je niemand toe. Maar ik ben wel blij dat ik hier nu ben. Als ik in Irak gebleven was, dan had de Daesh, ook wel Islamitische Staat genoemd, mij snel dood gemaakt. Nu ga ik langzaam dood”, legt Hassan uit. Dan valt er een moment van stilte. Hij staart naar het vuur en vertelt verder. ”In Engeland heb ik meer overlevingskansen. Daar is meer kans op werkgelegenheid. Ik ben al door zoveel landen gereisd maar overal werd ik weg gestuurd. Dit omdat grenzen gesloten zijn of omdat de kampen te vol zijn. Daarom besloot ik door te reizen. In Engeland is het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) van kracht. Het lijkt erop dat andere landen daar geen rekening mee houden. Wij krijgen van andere vluchtelingen te horen dat je in Engeland geaccepteerd wordt en daar een kans op een beter leven is. Daarom wil het overgrote deel naar Engeland gaan.”

Niemand hoort zo te leven

“Niemand hoort zo te leven.”

De hagel stopt. Het wordt steeds kouder en je zakt nog verder in de modder. Er staat een vrouw buiten een tent die lacht en hallo zegt. Verderop zijn kinderen aan het voetballen en te schreeuwen voor de bal. ”Het zijn vriendelijke mensen. De meesten doen geen vlieg kwaad”, zegt Julian Sternbeck, een vrijwilliger van Intereuropean Human Aid Association (IHA). ”Er mogen geen nieuwe vluchtelingen bij komen. Ook nieuwe tenten worden niet toegelaten.” Vervolgens eindigt hij het gesprek met de woorden dat hij dit niemand toe wenst. ”Niemand hoort zo te leven. Je gelooft niet hoe erg het is totdat je het met je eigen ogen ziet. Maar wij zorgen ervoor dat we het zo goed mogelijk voor ze kunnen maken voor hoever dat kan.”

FOTOREPORTAGE